" အရုပ္ေတြနဲ႔ ေရးတဲ့စာ "

" အရုပ္ေတြနဲ႔ ေရးတဲ့စာ "   (16.8.13 . The Voice Daily)


                       ငယ္ငယ္ကတည္းက စာအုပ္၊ စာေစာင္ေတြ လွန္မိရင္ ပထမဆုံး ကာတြန္းေတြကို ၾကည့္မိတာမ်ဳိးပါ။ စာမတတ္ခင္ကတည္းက ပုံၾကည့္လာၾကတာကိုး။ ကာတြန္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ ေတာ္ေတာ္လႊမ္းမိုးခဲ့ပါတယ္။

                      အခုဆိုရင္ ကာတြန္းေတြ လႈိင္လႈိင္ေပါမ်ားလာပါၿပီ။ ကာတြန္းဆရာအသစ္ေတြနဲ႔ စိတ္ကူးလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ အလြယ္တကူပဲေနရာရလာၾကတာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ၾကားထဲကတစ္ေခတ္မွာေတာ့ ရိႏြမ္းပ်က္စီးေနတဲ့ ကာတြန္းမ်ဳိးေတြပဲ လူျမင္သူျမင္ရွိခဲ့တာဆိုေတာ့ အခုအခ်ိန္ဟာ ကာတြန္းေလာကအတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ေကာင္းပါပဲ။ ေန႔စဥ္သတင္းစာမ်ားလည္း ရွိလာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ကစားကြင္းပိုက်ယ္လာပါတယ္။
                       ပိုက်ယ္လာတဲ့ကစားကြင္းထဲမွာ ဘယ္လိုကစားကြက္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုအမူအက်င့္ စရိုက္လကၡဏာေတြနဲ႔ ဆက္ကစားသြားၾကမွာလဲ ဆိုတာလည္း အေရးပါလာတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဥပေဒပ ကစားမယ့္သူေတြ ၊ စိတ္ဓါတ္နိမ့္ပါးသူေတြ ၊ ၀မ္းစာမျပည့္ေသးသူေတြ မ်ဳိးစုံလည္း ပါ၀င္လာႏိုင္တယ္ မဟုတ္ပါလား။

                      'အဆိပ္အေတာက္ရွိတဲ့စာ' ဆိုတာမ်ဳိးကို တစ္စုံတစ္ရာအတိုင္းအတာအထိ ရင့္က်က္ၿပီးသူမ်ားက အလြယ္တကူပဲသိႏိုင္ၾကပါတယ္။ အဆိပ္အေတာက္ရွိတဲ့ကာတြန္းမ်ဳိးကေတာ့ ပုံလွလွေလးေတြ၊ ရယ္စရာၿပံဳးစရာေလးေတြနဲ႔ ေဆးခါးကို သၾကားလူးထားသလိုမ်ဳိးရွိတတ္ပါတယ္။ ေဆးခါးမဟုတ္ပဲ တျမည့္ျမည့္လႈိက္စားတတ္တဲ့ အဆိပ္မ်ဳိးသာျဖစ္ခဲ့ရင္ အားလုံးအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိပါတယ္။

                       လြန္ခဲ့တဲ့ လအတန္ၾကာက အစိုးရနဲ႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ စၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ နာမည္ႀကီးမီဒီယာႀကီးရဲ႕ဂ်ာနယ္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ ကာတြန္းတစ္ကြက္ဆိုရင္ မွတ္မိေနပါတယ္။ ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ ဗမာႀကီးရယ္ ၊ ဒုံးယိမ္းအကၤ်ီနဲ႔ ကရင္ႀကီးရယ္ ပုခုံးခ်င္းဖက္လို႔ ၊ ေက်ာဘက္က ေနာက္လက္တစ္ဖက္စီမွာ ဓါး၊ လက္နက္ ကိုယ္စီနဲ႔။ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔မ်ား ေရးသလဲလို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားမိပါတယ္။ ေဖာ္ျပတဲ့မီဒီယာကေရာ ဘယ္လိုသေဘာထား၊ ဘယ္လိုက်င့္၀တ္ခံယူခ်က္ နဲ႔မ်ား ေဖာ္ျပခဲ့သလဲလို႔ အံ့ၾသမိပါတယ္။ မီဒီယာႀကီးရဲ႕ အာေဘာ္အတိုင္းေရးရင္ ေဖာ္ျပခံရမွာပဲလို႔ ယူဆၿပီးေရးတဲ့သူမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ကာတြန္းဆရာကို ဘာမွ်မေျပာလိုေတာ့ပါ။ အရာရာကို အုပ္ထိန္းကြပ္ကဲရမယ့္ မီဒီယာႀကီးရဲ႕တာ၀န္သာ ျဖစ္လာတာမဟုတ္လားခင္ဗ်ာ။
                       မီဒီယာဆိုတာ " ငါ့ အယူ ၊ ငါ့ လမ္းေၾကာင္း ၊ ငါ့ ၀ါဒ .. အမွန္ " ဆိုတာေျပာဖို႔လား ၊ တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းေပးဖို႔လားဗ်ာ။ အႀကီးႀကီး မေျပာလိုပါ။ အမ်ားအတြက္ အက်ဳိးယုတ္ေစမွာမ်ဳိးကိုေတာ့ လူသားတစ္ဦးရဲ႕ ေမြးရာပါက်င့္၀တ္နဲ႔ေတာင္ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္တယ္လို႔ ထင္မိပါရဲ႕။

                      ၿပီးခဲ့တဲ့ေခတ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕နဲ႔ ေဖာ္လံဖား ကာတြန္းမ်ဳိးေတြပဲ အၿမဲေတြ႕ရေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာပါဘူး။ ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ ပုဂၢလိကသတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားဖြင့္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ကာတြန္း ၁၀ ခုမွာ ၉ ခုက အျပစ္ရွာ ၊ အဆိုးျမင္ ၊ အေကာင္းသုည ဆိုတာမ်ဳိး ျမင္ရျပန္ေတာ့ ၀မ္းနည္းရပါတယ္။ က်န္တဲ့တစ္ခုဟာ ၀ါရင့္ သက္ႀကီး ကာတြန္းဆရာႀကီးေတြရဲ႕ လက္ရာ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးကပဲ ရက္ဒီကယ္ (တစ္ဖက္စြန္းေရာက္) စိတ္ေတြ သိပ္မ်ားေနတာမ်ားလားခင္ဗ်ာ။ 'ဒါ' မဟုတ္ရင္ 'ဟိုဟာ' ပါပဲ။ 'ဟိုဒင္း' ဆိုတာ မရွိေစရ။
                      တည့္မတ္ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ၊ ေထာက္ျပေ၀ဖန္ဖို႔ ဆိုတာမွန္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ အျပစ္ရွာဖို႔ လို႔ေတာ့လည္း အဓိပၹာယ္တိုက္ရိုက္ မသက္ေရာက္ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ သိပ္ျပည့္စုံလာတဲ့သူကို အျပစ္ရွာျပတာက တန္ဖိုးရွိပါတယ္။ မျပည့္စုံလြန္းမွန္း သိသာလွတဲ့သူကို အျပစ္သက္သက္ေျပာေနတာကေတာ့ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစပါ့မလားလို႔ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ ႀကိဳးစားၿပီး အားယူလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ကို လက္ခုပ္တီးေပးတာမ်ဳိး၊ ေျခလွမ္းမွန္ေအာင္ ထိန္းေပးတာမ်ဳိးဟာ "လဲခ်ည္းေနတာပါပဲကြာ"လို႔ စိတ္ပ်က္ေရရြတ္ေနတာထက္ ပိုအက်ဳိးမမ်ားႏိုင္ပါလားဗ်ာ။
                       ပိုဆိုးတာကေတာ့ ကိုယ့္ကေလးလမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးတာကို ေဘးလူပါေခၚျပၿပီး "ၾကည့္ပါဦး ၊ လမ္းေလွ်ာက္တာမ်ား ပုံမက်ပန္းမက်" လို႔ ၀ိုင္းကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္တာမ်ဳိးပါပဲ။

                       လူႀကီးေတြဖတ္ၿပီးလို႔ တင္ထားတဲ့ ဂ်ာနယ္၊ သတင္းစာကို ကေလးေတြကယူၿပီးရင္ ပထမဆုံး ပုံၾကည့္တာပါပဲ။ ကာတြန္းပုံကို ကေလးတိုင္းႀကိဳက္ၾကတယ္ဗ်ာ။ စာဖတ္တတ္ခါစ ၊ အေတြးညဏ္ကြန္႔ျမဴးခါစ ကၽြန္ေတာ္တို႔မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးေတြရဲ႕ေခါင္းထဲမယ္ 'ဘာ ဘာ ဘာမွမေကာင္းဘူး' ဆိုတာမ်ဳိး သြင္းေပးသလိုျဖစ္ရင္ ေတာ္ပါ့မလားဗ်ာ။ အရာတိုင္းကို အဆိုးျမင္တဲ့ရႈေထာင့္ကေန ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပးသလိုမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။
                

                          

                       ဘ၀အေမာေတြကို ရယ္စရာလုပ္ၿပီး ေျပေလ်ာ့ေစလိုက္တာမ်ဳိးဟာ ယဥ္ေက်းတဲ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ေဆး၀ါးတစ္မ်ဳိးပါပဲ။ ေဆးဆိုတာမ်ဳိးဟာ တန္ေဆး၊ လြန္ေဘး ဆိုတာမ်ဳိးရွိေၾကာင္းကိုလည္း မေမ့ေစခ်င္တာပါ။ 

                      ရုရွဟာသေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕အက်ည္းတန္ခဲ့တဲ့ ေခတ္တစ္ေခတ္ကို ရယ္စရာအသြင္ေျပာင္းထားတဲ့ ရိုးရာေဆး၀ါးတစ္မ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ လူႀကိဳက္မ်ားၾကပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေခတ္ ရုရွလူမ်ဳိးေတြရဲ႕စိတ္ထဲမယ္ သူတို႔ရဲ႕ေကာင္းေကာင္းမက်က္ေသးတဲ့ အမာရြတ္ေတြကို ပြတ္ပြတ္ၾကည့္ရသလို ၊ သူတို႔ဖင္ေပၚတုန္း အရိုက္ခံထားရတဲ့ဓါတ္ပုံလို ခံစားၾကရပါသတဲ့။

                      ငယ္ငယ္က စာမတတ္ရင္ဘာျဖစ္မလဲလို႔ ဆရာမကေမးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စာမတတ္ရင္ပုံၾကည့္ရမယ္လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ စာမဖတ္တတ္ေသးတဲ့ ကေလးေတြ ၊ စာမဖတ္တတ္ေသးတဲ့ လူႀကီးေတြ ၊ စာကို ညဏ္နဲ႔ယွဥ္ဖတ္ၿပီး ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေသးတဲ့သူေတြ အားလုံးက ပုံေတာ့ၾကည့္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလုံးသားနဲ႔ ၊ သူတို႔စဥ္းစားေတြးေခၚႏိုင္တဲ့ ဦးေႏွာက္နဲ႔ သူတို႔တတ္သလို ခံစားၾကမွာပါပဲ။

                      အရုပ္နဲ႔ေရးတဲ့ စာေတြဟာ အားေဆးမဟုတ္ရင္ေတာင္ အဆိပ္အေတာက္ကင္းကင္းနဲ႔ သၾကားအုပ္ထားတဲ့ "ေဆး" ေတြပဲ အၿမဲျဖစ္ေစခ်င္မိတယ္။


(ယကၡ) ရဲႀကီး ။ ၂၅.၇.၁၃ ။ (16.8.13 . The Voice Daily)

https://www.facebook.com/yekkha.yejee

https://www.facebook.com/yekkha.yegyii.fanpage